πλανιμετρία

η, Ν

(τοπογρ.)

1. μέθοδος μέτρησης επίπεδων επιφανειών

2. μέθοδος που αποσκοπεί στον προσδιορισμό τής οριζόντιας προβολής χαρακτηριστικών σημείων τού εδάφους, επιπεδομετρία.

[ΕΤΥΜΟΛ. Νόθο αντιδάνειο σύνθ., πρβλ. αγγλ. planimetry < λατ. planus «ομαλός, επίπεδος» + -μετρία*].